Al meer dan 35 jaar voer ik het gevecht met het medium fotografie. Ik heb de camera’s nog gekend die je handmatig moest scherp stellen. Het licht moest je meten met een losse lichtmeter. Een snel genomen foto was meestal ook een slecht gelukte. Maar met wat zorg viel er nog wel enige eer te behalen. Als het fotorolletje vol was, brak de tijd aan van de verwachting naar het resultaat. Ik heb nog wel geprobeerd zelf kleurenfoto’s te ontwikkelen en af te drukken in een donkere kamer, maar dat leverde zelden bevredigende uitkomsten op. Zwart-wit ging nog wel.

Ik ben dus al een beetje op leeftijd. Niettemin heb ik de moderne fototechnieken met enthousiasme omarmd. Sedert mijn early retirement als fiscaal jurist en partner bij PwC, heb ik de tijd om uren, soms dagen aan één foto te werken. Het geeft ontspanning en er ontstaat (geregeld) een tastbaar resultaat. Vissen en golfen zijn aan mij niet besteed. Die kosten veel inspanning en tijd, maar leveren niets tastbaars op.

Veel van mijn foto’s, maar lang niet alle, hebben een vleugje humor. Ik houd van lachen, vooral om absurdistische situaties en opmerkingen. Hoezeer natuurfotografie ook een beroep doet op de technische vaardigheden van de fotograaf, ze spreekt me niet aan. Evenmin als het maken van (gelijkende) portetten. Je ziet het te vaak. Evenals foto’s van exotische plekken. Die foto’s zijn in mijn optiek alleen interessant als ze ook voor de bewoners van die verre streken interessant (kunnen) zijn. Het enkele feit dat de foto iets laat zien van een verre streek of land maakt haar niet goed. Of, zoals een goede vriend van mij zegt: “Een foto van iets moois hoeft niet een mooie foto te zijn”.

Wat ik altijd probeer is een foto te maken of samen te stellen die tot verbazing of vermaak leidt. Soms lukt dat, maar vaak ook niet. Al is het een hobby, het blijft toch werken.

Hans Vervloed